DžEVAD GALIJAŠEVIĆ – FELJTON – DIO 22.
BOSANSKI MUSLIMANI – ISTORIJSKA SVIJEST I NACIONALNI IDENTITET
NARODNI KORAK UNAZAD SA ALIJOM IZETBEGOVIĆEM
DENACIONALIZACIJA I POLITIČKA ISLAMIZACIJA DRUŠTVA
„ DžIHAD “ DO POSLJEDNJEG MUSLIMANA:
Dok gledamo način na koji se u Iraku međusobno ubijaju muslimani (jer su Šiti, Suniti ili Kurdi) – dok u pojasu Gaze ginu muslimani, Palestinci zajedno od Izraelskih granata ili gini jedni od drugih (jer su za Fatah ili za Hamas) – dok u Afganistanu kulminiraju posljedice okupacije duge dvije decenije kad je NATO ubijao muslimane u sveopštem haosu odnosa Paštuna, Uzbeka i Turkmena koji traje još uvijek jer se i oni sami ubijaju (zato što su Talibani ili podržavaju mudžahedine) – dok se međusobno ubijaju muslimani Sudana, Alžira, Sirije, Pakistana ili dok Hezbolah u Libanu malo ubija Jevreje a malo muslimane koji su suniti – ili dok se ruše tornjevi Svjetskog trgovinskog centra i u vazduh leti Španska željeznička stanica i Londonski metro, ubija redakcija jednog kvazi satiričnog časopisa u Parizu kao i građani Pariza u složenim terorističkim operacijama… mi možemo ove procese posmatrati na dva načina: prvo: kao geopolitičke udare i vojno-političke operacije Zapadnih država ili, drugo: identifikovati društveni kontekst i anatemisati primitivnu svjest koju je kolonijalna uprava (Britanska, Francuska… itd) zaustavila u razvoju a nametnula joj način života i tehnologiju koju ne razumije i ne prihvata. Naravno, možemo i povjerovati radikalnim hodžama, da je to Džihad – „vrhunaravni“ NAJSVETIJI SVETI RAT, koji je svaki musliman dužan voditi i u njemu učestvovati ako želi dženet (raj).
Sa stanovišta Islama, dužnost „Džihada“, je neprihvatljivo tumačiti kao obavezu koja je u potpunom antagonizmu sa svim ostalim dužnostima koje musliman mora činiti.
Džihad, kao jedan od najčesće korištenih pojmova, posle 11. septembra 2001. godine je shvaćen i prihvaćen kao „gola sila“, brutalnost i zlo – dakle kao neislamska kategorija. Rušenje Svjetskog trgovinskog centra i napad na Pentagon, povezivani su tako shvaćenim pojmom Džihada. Doduše i Istraga izvrsena od strane FBI je utvrdila da su svi „učesnici u akciji muslimani“ i da su tu akciju izvrsili pozivajuci se na vjeru i vjerske ciljeve.Zato se pokazalo pogrešno, nastojanje vlade Sjedinjenih Američkih Država da oduzme svaki islamski legitimitet politickim i oruzanim akcijama koje su izvrsili napadaci na SAD, te da to predstavi kao akte nasilja koji su nespojivi sa Islamom. Cilj vlade je bio da sačuva stabilnost društvenih odnosa u zemlji – da ne pokrene anti-islamsko raspoloženje i odmazdu te da sačuva poslovne odnose sa Arapskim svijetom. Tako npr. objasnjavajuci da je Bin Laden odgovoran za „11. septembar“ Stejt department ga citira : “Bog je blagoslovio grupu selefija (avangardnih muslimana), uzdanicu islama da uniste Ameriku”!
Sasvim jasno vlada SAD ovim citatom, stavlja do znanja da razumije to da je akcija u Njujorku i Vasingtonu, od Bin Ladena, shvacena kao verski zadatak u ime islama. I tu se nema sta dodati niti oduzeti. Ali odmah poslije toga, govoreci o toj terorističkoj operaciji i velikoj tragediji, vlada SAD na sve moguće načine pokušava da pokaže kako ta tvrdnja Bin Ladena nije tačna.
O tome se tekstu Stejt departmenta kaže: “Sjedinjene države ne priznaju takvu stvar kakva je islamski terorizam, članovi Al Kaide su jednostavno teroristi i kriminalci, ništa više. Oni cinično nastoje da iskoriste islam da bi prikrili svoj ubilački program, koji nije nista manje nego napad na vrijednosti civilizacije i samo čovječanstvo”.
Kao dokaz da govori tačne činjenice Stejt department dodaje “Muslimanski lideri i sveštenici su širom čitavog svijeta osudili terorističke napade kao iskrivljavanje i izdaju islama”. Na osnovu toga vidi se da ono sto Al-Kaida predstavlja kao dzihad za druge muslimane, na koje se SAD pozivaju, to nikako ne moze biti taj institut šerijata. cak i kad bi to zaista bilo tako, postavlja se pitanje: Može li takav pristup negirati džihadski karakter tim akcijama u glavama onih koji su ih počinili i u glavama onih koji ih podržavaju?
Odgovor na ovo pitanje je jasno ne! Za te ljude sve sto se 11. septembra desilo jeste iskljucivo i jedino dzihad. Sa druge strane broj onih muslimana koji to, takođe, smatraju islamski legitimnim je sigurno veoma veliki.
Naravno muslimani, kada vjeruju da im je život ugrožen imaju pravo da se zaštite onakvom izjavom kakva se od njih očekuje ali pod uslovom da su u srcu sačuvali najčvršća islamska uvjerenja. Šiti to zovu „Takijah“ ali i kod sunita ističe se obaveza muslimana da sačuva vlastiti život makar bio prisiljen uraditi i nedolične stvari.
Izvor toga uvjerenja vide u ajetu “Onoga ko zanječe Allaha, nakon što je u Njega vjerovao – osim ako bude na to primoran, a srce mu ostane čvrsto u vjeri – čeka Allahova kazna“! Prema tome, čak i kad se izričito izjašnjavaju protiv akcije Al-Kaide, mnogi islamski teolozi ne misle iskreno, vec govore ono što moraju. Najbolji pokazatelj za to je ponašanje Saudijske Arabije.
Tako, npr. Stejt department spominje i izjavu šeika Abdul-Rahmana al-Saudaisa kojom ovaj osuđuje terorizam u ime islama. A on je službenik tj. šejh Velike džamije u Meki, dakle u srcu svjetskog i saudijskog islama. Taj islam je vahabitski. Tacnije rečeno slijedi jedno od ucenja u okviru sunizma koje se zove vahabizam po svome osnivaču Muhamedu bin Abdul Vehabu.
Sta je suština vahabizma najbolje se vidi iz teksta koji je o njima objavio jedan drugi autor, takodje musliman. Ali što je posebno važno taj tekst je štampan u zvaničnom organu Islamske zajednice (I.Z) za BiH, koja najveću podršku ima iz Saudijske Arabije. I ako je IZ tako nešto objavila o vahabitima,tj.“vehabijama“ jedini je zaključak da je to „službena istina“. A evo šta taj tekst o vahabizmu veli. “Njihov vjerski, socijalni i politički princip svodi se na parolu. Ili ćeš biti vehabija ili ćemo te ubiti, oteti ti imetak i porobiti ukućane”. Ako je to doktrina vahabizma, odnosno vahabita ili vehabija postavlja se logično pitanje: sta je drugo činio Osama bin Laden, nego baš to? A, ako je to suština vahabizma, kako se onda akcije od 11. septembra, od strane šejha al-Sudaisa mogu smatrati nelegitimnim?.Ili recimo ,pomenuti materijal Stejt Dipartmenta, ogromnim slovima i sa fotografijom,na drugoj strani odmah iza Dzordza Buša,što pokazuje koliko mu SAD daje vaznost, citira sejha Jusufa al- Karadavija,koji veli:”Islam ,religija tolerancije,visoko poštuje ljudsku dušu i smatra napad protiv nevinih ljudskih bica velikim grijehom…Ja sam kategorički protiv muslimanskog povezivanja sa tim napadima. Islam nikad ne dozvoljava muslimanu da ubija nevine i bespomoćne”.
A samo tri godine kasnije,taj isti Karadavi u intervjuu za BBC,veli:”Islam dozvoljava da žrtvujete svoj život i svoju dušu da preprečite put svome neprijateju, ukoliko će to nanijeti štetu neprijatelju,čak i ako izazove samo strah u njemu,poljulja njegov moral i unese u njega strah od muslimana”
Pogotovu zbog toga što je tom istom Karadaviju jos 1999 zabranjen ulazak u SAD. SAD su htijele da iskoriste Karadavija za svoje ciljeve, ali su se prevarile.
Uostalom, ponašanje Saudijske Arabije, koja zvanicno čini dio antiterorističke koalicije predvođene od SAD, pokazuje neke zanimljive stvari. Pre svega, Saudijska Arabija je bila jedna, od samo tri islamske zemlje, koja je stalno održavala veze najvišeg nivoa sa talibanskim režimom u Kabulu. Bila je sa njima i uz njih i kad su nametnuli žute trake Hindusima i kad su rušili figure Bude u Bamijanu i kad su ubijali druge muslimane koji ne misle kao oni.
Sve to je dobilo kulminaciju u jeku priprema za napad na talibanski režim. O tome novinski izvještaji govore i ovo: “Američke pripreme za rat ne teku bez teskoća. Najveći problem Vašingtonu napravila je Saudijska Arabija. Pustinjska kraljevina koja je dosad bila pouzdani američki saveznik nije prihvatila želju Pentagona da vazduhoplovna vojna baza Princ Sultan u blizini Rijada bude glavni štab za akciju protiv Avganistana”. Da bi se videlo kako sve to izgleda u opšte islamskom kontekstu valja pogledati kako džihad definišu umjereni muslimani i “objektivne” svjetske enciklopedije.
Uzmimo za primer Matin-Daftarija nekadasnjeg profesora teheranskog univerziteta, člana Komisije za međunarodno pravo, senatora i predsednika vlade Irana u vreme šaha i normalno prijatelja SAD i zapadnih zemalja.
On kaze: “El-dzihad preveden i poznat pod imenom sveti rat je, dakle u jednom sirokom i naročitom smislu, borba preduzeta na Božjem putu da bi širila njegovu riječ, širila islamsku vjeru zasnovanu na čistom monoteizmu”. Zatim dodaje: “istinski cilj, krajnja suština džihada jeste mir, definitivni mir, čitavog čovečanstva kojim bi gospodarila pravila iskljucivo jedne religije”.
… Ukratko, medjunarodno pravo mira, prema islamskoj koncepciji je privremeno sredstvo za regulisanje odnosa muslimana sa spoljnim svetom za vrijeme privremenog ukidanja džihada (neprijateljstva) do momenta kad će dar al islam (zemlja islama,) obuhvatiti čitav svijet”. Bukvalno tako, jedan minijaturni Katar samo privremeno priznaje pravo na postojanje SAD. Osnovno pitanje jeste: koja je tu razlika izmedju koncepcije Bin Ladena i ove umjerene koncepcije? Eventualno samo nacin na koji treba ostvariti isti cilj.
Za razliku od toga Amerikanci su uporno nastojali da protivno, kako vidimo shvatanju muslimana, što vise umanje ovu ratničku formu džihada. Iz prethodno rečenog vidljivo je da se mir islama tj. pax islamica moze postići teorijski i mirnim sredstvima. Ali ko će povjerovati da ce SAD da se dobrovoljno odreknu svoga suvereniteta i postanu podanici stanovnika Katara što miroljubivi džihad podrazumjeva?
Očigledno je da je rat, mada ne jedino, ono ipak jedino efikasno sredstvo džihada, ako se želi stvaranje jedinstvene islamske države. Znaci džihadom koji je miroljubiv može se preobratiti neki pojedinac, manja grupa ljudi, ali se ne može srušiti država kao SAD. Za to je potreban samo rat i tu je, sa većinske, islamske tačke gledišta, Osama bin Laden u pravu. Druga je stvar šta nemuslimani ili, manjina sekularnih muslimana misli o tome.
Znači, nema spora da bi bilo bolje kad bi nemuslimanski vladari prihvatili poziv na islam i potčinili se dobrovoljno muslimanskoj državi, da bi tada muslimani radije koristili to. Ali, kako niko nije hteo da pristane od odricanja od svoje slobode i vlasti, u ime vlasti boga koga nije poznavao niti priznavao, onda postaje jasno da je eventualni miroljubivi džihad ostaje samo u domenu teorije i individualnih prelazaka koji su bili zanemarljivi za islamsku misiju.
Koliko je to notorna činjenica najbolje se vidi iz sljedeće informacije. Nju nam daje Fikret Karčic, profesor islamskog teološkog fakulteta u Sarajevu, čiji visoki islamski autoritet i verifikovano poznavanje islama ne daje pravo ni na kakvo negiranje, koje bi imalo islamski legitimitet. On kaže: “Smatra se da je u uslamu pravo ono sto je teologija u hrišćanstvu – najtipičnija manifestacija vjerskog učenja. Za muslimane pravo nije samo elemenat ukupnog islamskog učenja vec njegov funkcionalni izraz”. Prema tome, ako je pravo funkcionalni izraz islama, onda je jasno da je za njega potrebna država, jer prava nema bez drzave.
A bez toga nema islama, jer kako nam veli Karčic islam se pokazuje kroz pravo, a ne kroz teologiju. Zato je jasno da neisticanjem ove činjenice ljudi koji ne znaju o čemu se radi dobijaju samo djelimično tačnu informaciju.
Uglavnom vidi se da je na sve moguce nacine dzihad u SAD i uopste na Zapadu prikazivan u sasvim drugačijem svijetlu nego što je ovaj institut islama zahtijevao.
Tako je npr. posle objave džihada Izraelu od strane OIK-Organizacije islamske konferencije reagovao poznati francuski intelektualac Zak Elil: “Nemoguce je ne reagovati na završne odluke islamskog samita u Taifu. Tamo su se naprezali da umanje značaj upotrebljenog termina džihad protiv Izraela, koji hoće da prevedu rječju borba ili napor. U stvari, suština toga je iskazana u pojmu „sveti rat“ .
U isto vreme stimulisani su oni koji su širili neistine. Sa jedne strane stimulisala ih je vladajuća kulturna i informativna politika pa i politika u užem smislu, sa druge strane činili su to bogati donatori iz islamskog svijeta. Oni su svojim novcem plaćali i plaćaju najveći broj takozvanih islamologa, koji šire neistine o islamu na način koji prevazilazi očekivanja samih muslimana. O njima Igoz veli: “Na pocetku XIX veka, marsejski trgovci koji su na svoj rizik i uprkos opasnosti boravili u namjesnistvu Alžir, nazivali su „Turcima po profesiji“ Evropljane koji su, da bi se zastitili od zlostavljanja kojima su kao djauri s vremena na vreme bili izlagani, prelazili na islam. Danas bi se mogli nazvati muslimanima po profesiji pripadnici one gomile na Zapadu koja je
svakim danom sve veća, sastavljena od orijentalista, profesora univerziteta, politicara, svestenika, novinara koji od kada vecina arapskih zemalja ima budzetska sredstva za propagandu plivaju na trosak toga budzeta… Za uzvrat vecina njih se smatra obaveznim da u svojim natpisima ili nastupima, koji se ticu muslimana islamizma… zauzmu stav koji je preterano ulagivacki, da namerno
zaboravljaju neke cinjenice ili jos gore: da maskiraju cinjenice ili da budu previse usluzni, a sve to nanosi veliku stetu istini, nauci, i da zavrsimo sto je jos gore – medjusobnom upoznavanju muslimana i nemuslimana”.
Sve to je rodilo atmosferu u kojoj se o dzihadu nije moglo govoriti na nacin na koji o njemu govore sami muslimani. A kao rezultat imali smo 11. septembar. Taj dogadjaj je sokirao svetsku politicku i intelektualnu scenu. Kao rezultat nastalo je otreznjenje koje je za trenutak dozvolilo i ljudima koji su, s pravom, ukazivali sta se desava i gde ce sve to zavrsiti da dobiju prostor u medijima i da iznesu svoje vidjenje problema. I to takvo da u odnosu na ranije dobija cak i jereticki prizvuk. Kao posebno vazno u tom smislu navodimo istupanje francuskog politikologa Aleksandra del Vala. Del Val je bio jedan od mnogih analiticara kome su vrata velikih francuksih medija bila zatvorena jer je on “ogoljeno prikazivao savez Amerike i islamizma”. A od 11. septembra usao je u krug eksperata. Sve ovo ne bi bilo nista neobično da se nije pojavilo u njačitanijem francuskom “Figarou”. Te teze koje su nekada bile kao nesto najneprihvatljivije moguce usle su na najveca vrata na francusku javnu scenu. “Figaro” o tome pise: “Njegove ikonoklastične teze koje su ogoljeno prikazivale vezu izmedju Amerike i islamizma odbijale su nekada medije. U momentu rata na Kosovu, ali tada se medijski djavo nije zvao Bin Laden, već Slobodan Milosevic.
A onda su dve kule Svjetskog trgovinskog centra eksplodirale. Vetar je okrenuo smer. Pomoc koju su Amerikanci davali Bin Ladenu postalo je opste mesto u svim novinama. Del Val je izabrao stranu: Kada sam osudjivao ponasanje Amerikanaca, nisu me pozivali sada bi bilo nepristojno napadati Amerikance. Treba ih podrzati. Optuziti ih to bi znacilo davanje podrske islamistima. Nadam se, samo, da ce iz toga zla izaci dobro i da ce Amerikanci prestati sa njihovim ratom protiv pravoslavlja i Evrope”. Prosto neverovtne rječi za najčitaniju francusku novinu!
Te tvrdnje su toga dana bile na radnim stolovima nekoliko miliona ljudi koji prati frankofonsku pisanu rec. Pre samo nekoliko meseci izreći stav da SAD ratuju protiv pravoslavlja bile bi pripisane samo nekome ko govori kao Solzenjicin i koji je pravoslavni fanatik. Ali ne, njih je objavio najčitaniji francuski dnevnik! I to je ono sto je vazno, a ne Del Val koji ih je izgovorio. On je ovde najmanje bitan. Vazno je da su takvi stavovi nasli prostora u najcitanijoj francuskoj novini. I to je bio samo uvod.
Da bi se poslije toga pojavili tekstovi koji su precizno definisali stvari kao npr. izjave date u velikom tekstu ciji su autori Ibn Varak i Gij Enbel “Istina je da izmedju islama i islamizma ne postoji suštinska razlika, vec samo u stepenu”. Ali sve to je potrajalo samo izvesno vreme. Da bi se opet krenulo sa starom pricom i pokušajem da se pronadju kooperativni muslimani po mjeri “novog svijetskog poretka”. Rezultat je stigao ovih iz Avganistana od vlade koju su uspostavili Amerikanci “. Šerijat i dalje na snazi”, objavila je vlada u Kabulu. Znaci i dalje diskriminacija zena i nemuslimana, nepoštovanje ljudskih prava zacrtanih Opštom deklaracijom OUN i kao posebno važno teorija o džihadu koji je „Božije pravo“.
Komentariši