GEOPOLITIČKA UPOTREBA AMERIČKE MAGLE
Kada je Francis Fukuyama 1989. godine objavio članak pod nazivom “The End of History?” (Kraj istorije?) i 1992. godine istoimenu knjigu “The End of History and the Last Man” (Kraj istorije i poslednji čovek), glavna teza koju je izneo, je da nakon rušenja bipolarnog svijeta i poraza komunističke ideologije, na javnu međunarodnu scenu stupa liberalna demokratija, kao oblik vladavine i kao krajnji stadijum političke evolucije pa će zbog toga postati dominantni politički sistem širom svijeta.
Fukuyama je smatrao da su ideološki sukobi karakteristični za prošla vremena i da se svet približava završetku istorijskog procesa u kojem će liberalna demokratija postati “poslednja stanica”. On je bazirao ovu tvrdnju na zapažanju da je padom komunizma u Istočnoj Evropi i kraju Hladnog rata došlo do slabljenja alternativnih ideoloških sistema, te da su liberalna demokratija i tržišni kapitalizam ostali kao jedini preostali modeli koji su opstali i pokazali se kao najuspešniji.
Kako Fukuyama smatra da je liberalna demokratija najnapredniji oblik političke organizacije, on veruje da će se druge države postepeno otvarati prema njoj. Takođe, naglašava da će u budućnosti biti više demokratije, ali će i ona sama prolaziti kroz evoluciju i unapređenje, a neće je ugroziti potpuno nova politička ideologija.
Fukuyamin koncept “kraja istorije” je bio predmet mnogih kritika.
Danas je evidentno da se istorija i dalje nastavlja i da se politički pejzaž može drastično promeniti iznenadnim događajima i novim izazovima ali je ta knjiga puna magloviteih Fukujaminih postavk i procijena, odgovorila svojoj namjeni u to doba, postavši dokaz nužnosti i opravdanosti američke ekspanzije u svijetu. Ipak se ta ideja o liberalnoj demokratiji i njenom neizbježnom širenju svuda nije ostvarila i neće, jer su i dalje postojeći autokratski i nedemokratski režimi ostali postojani.
U suštini, Fukuyamin “Kraj istorije”, ne predstavlja posebno važno razmišljanje o političkoj filozofiji i perspektivama društva, već program nasilnih promijena političkih sistema, pljačke država i likvidacije lidera.
SUKOB CIVILIZACIJA KAO ODGOVOR NA AMERIČKU HEGEMONIJU:
Iako je u američkom društvu postojala saglasnost o potrebi američke vladavine nad svijetom, ipak, o samim ideološkim i političkim obrascima koji bi se inplementirali u te svrhe – nije bilo saglasnosti. Pokazao je to i slučaj, Samuel Phillips Huntingtona koji je vrlo brzo odgovorio Fukujami nudeći novu verziju slike svijeta u kome su civilizacije ključne a sukobi među njima neizbjeđni: zbog razlika među njima; zbog različitih interesa država koje pripadaju različitim civilizacijama a posebno zbog neuređene granice među njima. Tako je Huntington sa teorijom stigao na Balkan i u rat u Bosni.
Kao poznati američki politikolog rođen je 18. aprila 1927. godine. Bio je savjetnik za bezbjednost više američkih predsjednika, profesor na Harvardu i autor brojnih knjiga o međunarodnim odnosima i političkim pitanjima.
Bez sumnje, da je njegovo najpoznatije djelo knjiga “Sukob civilizacija i preoblikovanje svjetskog poretka”, objavljena 1996. godine. U ovoj knjizi, Huntington je predstavio tezu o budućim međunarodnim sukobima koji će biti vođeni na osnovu civilizacijskih razlika. Umjesto ideologija, ekonomskih sistema ili etničkih pitanja, on je naglasio značaj kulturnih, religijskih i civilizacijskih identiteta kao glavnih uzroka potencijalnih konflikata u svijetu nakon Hladnog rata.
Huntington je identifikovao osam ključnih civilizacija koje će odigrati važnu ulogu u svjetskim političkim i društvenim pitanjima. Njegova teza je izazvala žive debate i kontroverze u akademskoj i političkoj zajednici. Teorija o “preoblikovanju svjetskog poretka” ukazuje na promjene u globalnoj politici nakon Hladnog rata, u kojima će velike sile i civilizacije tražiti svoje mjesto i uticaj u svijetu. Iako je ovaj rad pružio značajan doprinos analizi međunarodnih odnosa, sa druge strane je izazvao i kritike zbog pojednostavljivanja složenih geopolitičkih pitanja i generalizacije civilizacija.
Naravno da geopolitičko djelovanje Rusije, Kine, Indije, Brazila i Južnoafričke republike nije isprovocirao Huntington svojom teorijom ali je osnivanje i djelovanje, multicivilizacijskog saveza država pod imenom BRIKS, srušilo sve teorije projektovanih sukoba i poslužilo kao instrument zauzdavanja američkog nasilja i zapadne hegemonije.
Jasno je da Samuel Huntington nije bio neobaviješten ili neuk da shvati tok istorijskih procesa kako bi ih pravilno protumačio, on samo nije imao takve ili slične ambicije.
„Moja postavka je da osnovni uzrok sukoba u ovom novom svijetu neće biti ni prevladavajuće ideološki ni prevladavajuće ekonomski. Velike podjele među ljudskom vrstom i prevladavajući izvor sukoba biće kulturni. Nacije-države ostaće najmoćniji igrači u svjetskim zbivanjima, ali glavni sukobi globalne politike pojaviće se između nacija i grupa različitih civilizacija. Sukob civilizacija dominiraće globalnom politikom. Nestabilna razgraničenja među civilizacijama postaće bojišta budućnosti“, gotovo slavodobitno napisaće u uvodu svoga poznatog rada, svojevrsne analize „Sukob civilizacija“.
Za nekoga ko je bio savjetnik za nacionalnu bezbjednost nekoliko američkih predsjednika, stručnjak, „i bezbjednjak i intelektualac“, profesor na Harvardu, teško bi se moglo zaključiti da je ovo „glupa i promašena analiza“. Prije će biti da je riječ o monstruoznom, zločinačkom projektu, koji sugeriše američkom društvu i državi, novu konstrukciju lažnih uzroka, tuđe krivice i projekat novog modela upravljanja svijetom.
U stvarnosti, ne postoje sukobi koji su nastali na razlikama u tumačenju vjere. Tačnije, u XX i XXI vijeku još se nije desio rat zbog neke definisane kulturne razlike ili civilizacijske činjenice koju bi na kraju tog rata poraženi morao uvažiti. I TO BI BILO SVE. KRAJ RATA. KULTURNI PORAZ.Da je tako, vojska ne bi trebala. Knjigom protiv knjige, filmom protiv filma, pjesmom na pjesmu, jezikom protiv jezika … Ali, nikada nije moglo tako. Ipak su ratovi vođeni silom, uglavnom većom silom protiv manje sile; uvijek geopolitički inspirisani, uz osnovni pokretač vidljiv kao ekonomski i politički interes. Ne kao sukob religija, kultura ili civilizacija.
Za Hantingtona:“Civilizacija je kulturni entitet. Sela, regije, etničke grupe, narodi, religijske grupe, svi oni imaju posebne kulture na različitim nivoima kulturne raznolikosti. Kultura sela u južnoj Italiji je možda drugačija od sela u severnoj Italiji, ali oba sela će deliti istu zajedničku italijansku kulturu, koja ih razlikuje od nemačkih sela. Isto tako, evropske zajednice deliće zajedničke kulturne karakteristike koje ih razlikuju od arapskih ili kineskih zajednica. Međutim, Arapi, Kinezi i Zapadnjaci nisu deo ni jednog šireg kulturnog entiteta. Oni ustanovljuju civilizacije. Civilizacija je dakle najviše kulturno svrstavanje ljudi i najšira razina kulturnog identiteta koje ljudi imaju, izuzevši ono što ih razlikuje od drugih živih vrsta. Ona je određena objektivnim zajedničkim elementima, kao što su jezik, istorija, religija, običaji, institucije, ali i subjektivnom samo-identifikacijom ljudi“, konstatujući: „Civilizacije se očito mješaju i preklapaju, te mogu uključivati i podcivilizacije. Zapadna civilizacija ima dve glavne varijante, evropsku i severnoameričku, a islam ima svoje arapske, turske i malajske poddjelove. Bez obzira na to, civilizacije su entiteti sa vlastitim značajem, a iako su crte koje ih razdvajaju rietko oštre, one su stvarne. Civilizacije su dinamične; one se dižu i padaju; one se dele i spajaju“, zaključićeće Hantington.
Priča o sukobu civilizacija, zbog kulturnih razlika i loše uređenih granica između njih, je odlična da se zapuši poneka rupa u polupismenom novinskom članku ili da kroz medijsku harangu i spinove, izgradi konstrukcija lažnih uzroka i posljedica rata. Sve je to već viđeno od raspada Jugoslavije, bombardovanja i razaranja prostora koji naseljavaju Srbi, hapšenja i mučenja Srba po Haškim kazamatima te ubijanja srpske vojno-političke elite, lidera i predvodnika. Matrica je ponovljena u arapskom svijetu, na Bliskom i Srednjem istoku, gdje su mnogi politički lideri muslimana silom zbačeni, brutalno mrcvareni i ubijani pred upaljenim kamerama tzv. modernog “humanog” Zapada. CNN, BBC, New York Times, Vashington Post, Dejli Miror, Guardijan, Der Spigel, Deutche Welle … i drugi medijski manipulatori, puni hvalospjeva o demokratiji i ljudskim pravima, su likovali nad životinjski mučenim i ubijenim, sekularnim, snažnim vođama i zaslužnim liderima, poput Sadama Huseina i Moamera al Gadafija. Upravo su ta odvratna medijsko šovinistička, ratnohuškačka mašinerija, kao izraz imperijalne kulture kojoj je sve dozvoljeno da očuva kolonijalnu moć i pljačkom stečeno bogatstvo, pokretali kampanje i hajke čiji je jedini cilj bio da na isti način budu obješeni i silovani pa ubijeni i drugi islamski lideri: Ben Ali u Tunisu, Abdulah Saleh u Jemenu, Hosni Mubarak u Egiptu…
Nisu samo zapadne vlade imale svoje ratne političke planove i metode. Gurali su u tom pravcu primitivni razbojnici pripadnici Muslimanske braće, vehabije iz Saudijske Arabije, neoosmanizmom otrovani Turci u Erdoganovom halifatu, a povremeno ih je pratio, sa istim ambicijama i sukobljenim interesima, šiitski Iran u matrici specifičnog političkog dualizma islamizma i republikanizma..
Onaj ko vidi tu antiistorijsku poziciju tri velike muslimanske države, različitih civilizacijskih korijena (arapskih, perzijskih i osmanskih), odlično razumije da nijedan sukob, u kome učestvuju ove nekadašnje globalne sile a danas samo regionalne kabadahije i male, posrnule imperije, nije utemeljen u islamu, nego u feudalnoj zaostalosti i težnji da se povrati velika moć, prvo gazeći one najbliže i najsrodnije, a poslije nakon gaženja preko leševa vlastite braće u vjeri, da se dođe i do svjetske moći. Njihov uzor su bili i ostali, Velika Britanija i SAD a pomalo su ljubomorni i stalno snishodljivi bili prema Izraelu. Za svaki slučaj.
Kada se na ovaj način kritikuju državne politike muslimanskih razbojnika, lokalnih islamskih šerifa, jasno je da i katolički fundamentalista Pascal Bruckner ima pravo da postavi jednostavno pitanje: „Je li svaka kritika islama islamofobija?“
Pascal Bruckner dalje nastavlja u tom tonu:
„… Kritika islama, koja nije reakcionarna, predstavlja zapravo napredan stav u trenutku kada milioni muslimana, liberalnih ili sklonih reformama vlastite vjere, samo žele u miru praktikovati svoju vjeru i ne slušati diktate dogmata i bradonja. Svakako, u zaborav treba protjerati varvarske običaje poput kamenovanja, tjeranja žene, poligamije, ženskog obrezivanja. U stvari, trebalo je odavno, prosijati Kur'an kroz sito hermeneutičkog razuma i ukloniti sumnjive stihove o Jevrejima, hrišćanima, homoseksualcima, pozive na ubijanje otpadnika od vjere ili nevjernika …“
Bez sumnje da proces preispitivanja treba provesti u islamu, prije svega jer islamska društva žive u iluziji superiornosti zato što je poslednja, autentična, objavljena religija upravo islam. Tako shvaćeni islam ne želi biti baštinik vjeroispovijesti, koje su mu prethodile, već onaj koji dolazi nakon njih i zauvijek ih poništava.
Dan, u kome najviše vjerske vođe budu priznale agresivan i osvajački karakter svoga razumijevanja vlastite vjere, kad zatraže oprost za bombaše samoubice, siledžije koje ubijaju civile i djecu po školama, ulicama, trgovima, u gradskom i međunarodnom prevozu, kad odbace, izmišljene i prljave, navodne svete ratove pokrenute u ime Kur’ana, za nečasna djela počinjena nad tzv. nevjernicima i otpadnicima, posebno, ženama – biće to dan napretka, dan kad će se raspršiti legitimne sumnje brojnih naroda vezane uz monoteizam koji prinosi žrtve, dan u kome će islam ponovo krenuti putevima renesanse i biti ogromno teološko, političko i filozofsko gradilište koje se otvara.
Taj su posao na sebe preuzeli usamljeni intelektualci, profesori, poput šejha Imrana Husejina (iz Indonezije, porijeklom sa Trinidad i Tobaga), a u Evropi pojedine muslimanske vjerske vođe. U Bosni i Hercegovini su to naročito: dr Rešid Hafizović, dr Dževad Hodžić, dr Adnan Silajdžić, dr Enes Karić, Dr. Fikret Karčić i još neki.
U Francuskoj su to Fetih Benslam, Malek Chebel, Latifa Ben Mansour, Mohammed Arkoun, Abdelwahab Meddeb, Fadela Amara. Tu su i žene koje se pobuniše zbog položaja žene u islamskoj porodici i društvu poput: Amerikanke sirijskog porijekla, Wafa Sultan; Kanađanke pakistanskog porijekla, Irshad Manji; književnice iz Bangladeša, Taslim Nasreen; njemačke advokatice turskoga porijekla, Seyran Ates; holandske parlamentarne zastupnice somalijskog porijekla, Ayaan Ali Hirsi.
Bilo bi nerealno očekivati, sa bilo koje strane, pomoć umjerenim muslimanima koji se bore protiv radikalizma i nose teret diskvalifikacijai optužbi da su: nevjernici, ateisti i šizmatici koje je dozvoljeno ubiti. Istina, problem sa umjerenim je upravo u tome što su umjereni, i što ne žele i ne znaju djelovati oštro protiv radikalizma i ekstremizma; što insistiraju na unutrašnjem dijalogu u uslovima duhovnog sloma unutar svijeta islama, ne videći druge ekonomske i geopolitičke uzroke, koji među muslimanima podstiču takve reakcije na izazove modernog doba. Tehnološku, vojnu i civilizacijsku prednost, moćne zapadne vlade koriste u zaostalim, poluprimitivnim, muslimanskim društvima, demonstrirajući silu i mržnju, tako prisutnu i prepoznatljivu u netoleranciji, predrasudama i ksenofobiji, vidljivu u njihovim liberalnim državama!
A pošto su takvi kakvim ih grade zapadne vlade i situacije koje se na Zapadu kreiraju, muslimani šute na Paskalove izjave o „prosijavanju Kurana“ i o odvratnoj sugestiji brisanja i prepravljanja knjige koja za vjernike predstavlja „autentičnu Božiju riječ“!
GEOPOLITIČKA UPOTREBA RADIKALNOG ISLAMA, U ZAPADNE SVRHE:
Ne mogu se takvoj mržnji suprotstaviti ni „umjereni“, a ni oni zalutali koji mirno posmatraju ludake sa ruksacima punim eksploziva dok ubijaju nevine. Još manje to mogu ucijenjene korumpirane, u vjeri radikalne a u prljavim poslovima još radikalnije, navodne muslimanske vlade u srcu islama, u Arapskom svijetu i na Bliskom istoku.
Jer šta su drugo ratovi koji se tamo vode nego odvratni, prljavi poslovi koji sa vjerom i vjerskim interesima nemaju ništa zajedničko. Kao i budući, vrlo mogući rat Saudijske Arabije i Katara, koji treba da označi kraj zajedničkog političkog programa i vjerskih ciljeva koje su utemeljili, Muhamed bin Saud (Muhammad bin Saud) i Muhamed ibn Abdul Vehab (Muḥammad ibn ‘Abd al-Wahhāb), prije više od 250 godina.
Dok je porijeklo kralja Saudijske Arabije vidljivo u samom imenu dinastije, poznato je da katarski emir, Hamad ben Khakif Al Tani, sa ponosom ističe porijeklo od Abdel Vehaba. Arabija je nasljednica političkog i vojnog vođe tj. ideje halifata, a Katar je nasljednik vehabijskog učenja čiji vladari pripadaju lozi samog tvorca tog pravca.
I ne čudi što se sukobljavaju, dugo su oni zajedno, svojom, antiislamskom političkom i vjerskom vizijom samo djelili i ubijali muslimane, upravo onako, kako su uz pomoć Zapadnih vlada i tajnih službi, u njihovo ime i u ime Islama, decenijama, radile armije fanatika u Al kaidi, Nusri, DAEŠ-u, Al Šababu, Boko Haramu, Lashkar et Taibah …
Ali, šta u stvari hoće, taj mali, vojno beznačajni ali bogati, emirat Katar u cjelom ovom sukobu? Zašto je pokrenut taj sukob? Postoji li rizik velikog rata među muslimanima zainteresovanim i uključenim u njega, te šta Turska traži u takvom sukobu?!
Turska i Katar, očito nemaju identične poglede sa Saudijskom Arabijom, kada je u pitanju preslagivanje Bliskog istoka. I to je očigledno. Turska je već od ranije najbliže odnose održavala upravo s Katarom, a obe zemlje su nastojale instalirati pripadnike „Muslimanske braće“ u rukovodeće strukture vlasti zemalja poput Egipta i Sirije.
Saudijska Arabija je svojevremeno otkazala podršku „Muslimanskoj braći“, stavljajući je na spisak terorističkih organizacija zbog čega su „Braća“ svoje sjedište iz Rijada prebacila u Dohu. Rijad je, finansijski i politički, podržao vojno svrgavanje egipatskog predsjednika Muhameda Mursija (i svih vođa tamošnjeg ogranka „Muslimanske braće“). Saudijski prestolonasljednik, nakon zajednički montirane afere, od strane Turske i SAD, u kojoj je ubijen novinar Jamal Khashoggi, u konzulatu u Istanbulu, Ben-Salman sada, nastoji ostvariti čvrste veze sa Rusijom, smanjiti saradnju sa Zapadom i odbaciti vehabizam i obnoviti autentični pravni i dogmatički pravac u zemlji i vratiti se Hanbelijskom mezhebu.
Praktično, neprijateljsko pozicioniranje i priprema za sukob bratskih radikalnih muslimanskih država, Katara i Saudijske Arabije, traje od 2014. godine. Svjesna ovih kretanja, Turska je prošle godine u Kataru uspostavila svoju prvu vojnu bazu u inostranstvu, a ovih dana, zakonskim rješenjem i potvrdom samog predsjednika Erdogana, počinje da šalje prvi vojni kontingent od planiranih 5.000 vojnika u tu bazu.
Saudijska vlada nastavlja da otvoreno, kritikuje „destruktivnu ulogu katarskih obavještajnih službi“,„zbog intenziviranja kontakata s Abu Muhammed Džulanijem“, komandantom Džabhat al Nusre. Saudijci čak navode i ime katarskog operativnog oficira zaduženog za te kontakte – Alija al-Mearija.
Zanimljivo je kako je upravo Ali vodio pregovore s rukovodstvom Al Nusre o oslobađanju 16 libanskih vojnika u decembru 2015. godine, dok je zauzvrat Liban oslobodio 13 pripadnika Al Nusre. Saudijci smatraju kako Katar želi ojačati svoj uticaj na Al Nusru, obećavajući im zauzvrat američku vojnu pomoć. U izvještaju saudijske vlade nesumnjivo se krije „zrno istine“. Ankara i Doha dobro shvataju besperpektivnost daljeg stavljanja uloga na „Islamsku državu“, a sa druge strane im je nužno očuvati visoki stepen nadzora nad sunitskom oružanom borbom u Siriji, u kojoj Al Nusra čini najveću snagu. Katar je, uz podršku Obamine vlade, pokušao Al Nusru očistiti od islamističkog imidža, prisiliti na savez s Ahrar ash-Shamom i Jaish al-Islamom i učiniti je prihvatljivom. Uz promijenu imena, i američke garancije iz vremena Obame, Turska i Katar su postepeno pod svoj nadzor stavili kompletnu komandu te organizacije. Stimulišući prebacivanje velikog broja boraca AlNusre, u ratu za Aleppo (u kojoj je poginulo oko 2.000 njenih najradikalnijih boraca uz malo na brzinu, iz susjednih regija prikupljenih i neiskusnih boraca), Turska i Katar su vjerojatno izbacili iz igre veći broj saradnika, sumnjivo ubijenog šefa vojnog krila te organizacije, Abu Omara Saraqeba. Ne treba imati iluzije o katarskoj „samovolji“ po pitanju bliskoistočne geopolitike. Doktrina „demokratskih promjena“ osmišljena je u Brukings institutu (sjedište u Vašingtonu), a odobrena od Obamine administracije.
Ipak, događaji na Bliskom Istoku nisu krenuli u željenom smjeru „islamodemokratije“.
Katarski emir je, poslednjih godina, razvijao svoje odnose sa SAD-om i EU, širio mrežu filijala zapadnih univerziteta u Kataru, uložio u imidž svoje zemlje i povećao rashode za lobiranje i PR sa 764.000 na 3.340.000 dolara, pojačao je i investiciono prisustvou zapadnim državama EU, posebno Francuskoj, s kojom je do 2013. godine imao strateško partnerstvo, da bi se Francuska, pod vodstvom Sarkozyja, okrenula Rijadu. Sve u svemu, Katar danas u Francuskoj ipak ima dionice u najjačim firmama poput Total-a (7,5%), Lagardere (12%), Vinci (7%), Viola (5%), La Tanneure (85%).
Zahvaljujući poboljšanju imidža Katara i ulaganju u partnerstvo sa Obaminom vladom, Katar dobija odobrenje američkog Kongresa za isporuku 72 lovačka aviona F15.
Od ranije, Katar je svjestan i ćorsokaka u koji je ušla saudijska vojna intervencija u Jemenu, u kojoj se za dvije godine ratovanja, uz podršku i Al kaide Jemena, nije maklo sa mrtve tačke, u sukobu arapske koalicije sa šiitima-hutima (Hevsevije ili Husi), koji podržavaju bivšeg svrgnutog predsjednika Abdulaha Saleha.
Ipak je glavni uzrok novog kursa Katara, vidljiva promjena politike njegovog velikog regionalnog i strateškog saveznika – Turske. Dogovor Turske s Rusijom i Iranom oko sukoba u Siriji, a zatim i sukobom u Ukrajini, izazvao je nemir u Dohi. Dvije zemlje su donedavno, preko pokreta „Muslimanska braća“, imale identične ciljeve povodom smijene režima u Egiptu, Siriji i Libiji. Sve je to zajedno uticalo da Katar pokuša zauzeti položaj medijatora u odnosima između sunita i šiita, u sve eksplozivnijoj bliskoistočnoj regiji. Ono što je sigurno – ni Turskoj ni Kataru, ne odgovara pretvaranje regije u totalno haotično i krvavo bojno polje, svakog protiv svih, uz opasno rivalstvo u regiji SAD-a i Rusije. Turskoj, u tom slučaju, prijeti i teritorijalna dezintegracija zbog regionalnog kurdskog faktora koji bi se u takvom scenariju sveopšteg haosa, homogenizovao i ojačao. On danas broji i više nego značajnih 20-ak miliona stanovnika, naoružanih i motivisanih za formiranje kompaktne teritorijalne jedinice s elementima državnosti.
Iako su Turska i Katar, vidjeli opasnost od sve lošijih odnosa Irana i Saudijske Arabije, nisu željele biti uvučene u mogući nastali regionalni požar koji im nikako nije u interesu.
Ali, nakon što je saudijski prestolonasljednik počeo slati signale vladi Islamske Republike Iran, Katar je, ubrzano i efikasno, ostvario prve kontakte s iranskom vladom i tadašnjim predsjednikom Rohanijem, te sklopio prve ekonomske ugovore (hrana, voće, povrće). Nakon što je Rusija pokrenula specijalnu vojnu operaciju u Ukrajini i svijet se mobilisao u dva asimetrična i sukobljena bloka država, uz pomoć Rusije i Kine, ostvareni su kontakti i otvorena saradnja između Saudijske Arabije i Irana.
Iako je još Obamina administracija praktično i otvoreno, u mnogim pitanjima, stajala na stranu Turske i Katara, o čemu svjedoči i Obamino odbijanje stavljanja na spisak terorističkih organizacija Ahrar ash-Sham. Tadašnjim Turskim zauzimanjem čvrste politike zaštite vlastitih nacionalnih interesa i balansiranjem na relaciji Brisel-Moskva-Vašington, Obama i nije imao manevarskog prostora za uspostavljanje protivteže neplaniranom ruskom vojnom pozicioniranju u Siriji, koje uključuje i izgradnju novih vojnih aerodroma, modernizaciju i proširenje postojeće pomorske baze u Siriji a ne samo podršku Asadu i SAA tj. vojnim snagama vlade u Damasku.
Amerika i Njemačka su svakako htjeli i više od toga. Punu kontrolu nad Turskom i uklanjanje neposlušnog i autoritarnog režima Redžepa Tajipa Erdogana, ali je pokušaj vojnog puča propao a Turska promijenila politiku prema Zapadu.
Na kraju, kada u Bjelu kuću dolazi Donald Trump on je odbacio vanjsko-političku strategiju, doktrinu i praksu, koja je njegovana od prve godine ovog vijeka, a koju je utemeljio muž Hilari Klinton, William Jefferson Blythe IV – zvani Bil.
Čak ni novi američki predsjednik Bajden, (Joe Biden) ne slijedi više tu politiku ali se trudi da Tursku zadrži u američkoj orbiti uprkos vojnim i energetskim aranžmanima Turske sa Rusijom, Sve se obrnulo i okrenulo za 180 stepeni. Saveznici su postali protivnici a diplomatija pokušava spustiti tenzije i neprijateljstva pretvoriti u partnerstva. Na Bliskom Istoku biraju se nove strane, ali se destruktivna uloga SAD ne mijenja.
Amerika je bila i ostala neprijatelj islama. Oni muslimani, koji tu prostu činjenicu ne vide su uglavnom i pretežno budale i njima se Bog nije ni obratio u Kur'anu, jer se obratio ljudima obdarenim razumom. A oni muslimani, koji nastavljaju biti američka geopolitička pješadija su ili Al kaida ili DAEŠ, plaćenici koji će sigurno odgovarati.
Islamski svijet, koji ne pokazuje volju da se ogradi od tih „brutalnih seljačina“, ubica i razbojnika, nije ni zaslužio bolju sudbinu od ove koju proživljava.
Poznato nam je kako su suniti i šiiti ratovali i ratuju više od trinaest vjekova.
Zatim smo svjedočili, kako proirački i prosirijski pripadnici BASS partije, komunističke ili šiitske milicije, Palestinci i „Maronitski tigrovi“, u unutrašnjem ratu, uništavaju Liban uz pomoć i podršku Izraela, te razaraju ekonomiju, infrastrukturu i državu u cjelini.
Do početka Libanskog građanskog rata, glavni grad Libana, Bejrut je bio poznat po svojim širokim bulevarima, francuskoj arhitekturi i modernizmu – mali „Pariz Bliskog Istoka“, dok je Liban smatran „Švajcarskom Bliskog Istoka“ i uživao veoma miran život u regionu u kome su religijski konflikti i vjerski ratovi bili svakodnevica.
U ratu Iraka i Irana objavljeno nam je obrazloženje, da sunitski režim Sadama Husejna i BASS partije ratuje protiv šiitske Islamske Republike Iran.
Rat u Avganistanu tumačen je plemenskim podjelama Talibana-Paštuna protiv udruženih Tadžika, Uzbeka, Hazara i Turkmena , pa je i tu elegantno izbjegnuto imputiranje islamu unutrašnjeg sukoba i odgovornosti za njega. Jednako tako, Irak i Sirija, krvavi rat i podjele, ponudili su izgovore o sukobu opozicije protiv diktature, u toku kojeg je došlo do međusobnih obračuna sunita, šiita i Kurda dok su Sjedinjene Američke države nastavile pljačkati naftna polja Sirije..
U svakom ratu bili su umješani prsti sukobljenih muslimanskih zemalja: Saudijske Arabije, Turske i Irana, ali su stvarni organizatori rata bili u razvijenom zapadnom svijetu: SAD, Velika Britanija, Francuska i Izrael. Iz sasvim geopolitičkih razloga i ekonomskih interesa, zapadnjaci su podržavali svoje terorističke favorite: Al kaidu, Nusra front i Islamsku državu. Ta podrška je nekada značila obuku i naoružavanje, te kupovinu opljačkane nafte na tlu Iraka, Sirije i Libije. Punjeni su već prazni naftni izvori u Americi i Izraelu, zatrpavano je tržište naftom jeftinim energentom, dok su Rusija i saudijska monarhija, kao najveći proizvođaći i distributeri, dovedeni u težak položaj.
Ali poslije toga, Amerikanci i Britanci su svijetu servirali vic o podršci terorizmu kao stalnom izvoru sukoba i opravdanom razlogu svakog rata na Arabijskom poluostrvu. Naravno da je razlog karikaturalan, jer svijet nije upoznao, snažniju ideološku i finansijsku podršku teroristima, od one koju kontinuirano pružaju amerikanci i britanci.
U arapskom svijetu, soroševski stub propagande i dezinformacija nosio je uime: Al Jazera kao medij, koji je u najznačajnijoj mjeri, bio samo instrument obavještajnog plasiranja poluinformacija i lažnih vijesti, a vrlo malo, gotovo nikad, sredstvo informisanja: prosto, blijeda arapska kopija CNN-a i ništa više od toga.
Rat u Ukrajini i nova konfrontacija Rusije i SAD uspješno otvara oči islamskoj javnosti,
Konačno taj rat, znači kratki ali vrlo važan predah za Afriku, Aziju i Latinsku Ameriku i za svjetsku sirotinju u drugim djelovima svijeta, ako slučajno, po ugledu na sve poznate, prošle ratove, sirotinja ne požuri, kako inače zna, ponovo , u prve redove.
Ali to već nije problem bilo kakve analitike, već samih naroda i njihovih vlada.
Komentariši