Press ESC to close

Dr Milan Blagojević: DANETOVE ZABLUDE

Gospodina Daneta Čankovića poznajem već 20 godina i sa njim imam odnos međusobnog poštovanja, pa i kada se ne slažem sa njim, odnosno on sa mnom. Tako je i ovaj put, povodom Čankovićevog teksta od 5. oktobra ove godine, u kojem je pokušao kritikovati moj tekst objavljen samo dan ranije pod naslovom O STVARNOM ODNOSU RUSIJE PREMA NAMA.

S razlogom rekoh da je gospodin Čanković pokušao da kritikuje moj tekst, a ne da ga je iskritikovao, s obzirom na to da Dane u tom svom pokušaju, suštinski gledano, nije oborio nijednu od mojih tvrdnji iz navedenog teksta. A i kako bi ih oborio kada to nisu moje tvrdnje, već istina o stvarnom odnosu Rusije kao države prema nama Srbima kroz istoriju dugu gotovo vijek i po.

Stoga mi ne preostaje ništa drugo do da i u ovom odgovoru ponovim tu istinu, onako po tačkama iz mog teksta, od 1. do 10. kroz koje ću se osvrnuti i na Danetove zablude.

Dakle, u tački 1. mog teksta ja sam rekao da je Sanstefanskim mirovnim ugovorom, koji je Rusija sklopila sa Osmanskim carstvom 1878. godine, Rusija pristala, tačnije rečeno trgovala nečim što nije njeno, pa je tako Bugarskoj, koju je tada stvarala kao svoj projekat, dala srpske teritorije, i to Niš, Vranje, Pirot, najveći dio Kosova, Staru Srbiju. Gospodin Čanković ne spori ove činjenice u svom tekstu, a i kako bi kada su to činjenice, a protiv njih se ne može. Nemoćan pred tom istinom o odnosu Rusije prema nama, Dane u svom tekstu iznosi da je Srbija (a i Crna Gora) Sanstefanskim ugovorom dobila nezavisnost “iako je”, kako i sam Dane priznaje, “stvarno tim sporazumom Srbija uskraćena za određene srpske teritorije”. Dane, mala je vajda od nezavisnosti kada Rusija uzme od Srbije njenu veliku teritoriju (da ponovim – Niš, Vranje , Pirot, najveći dio Kosova sa Prištinom i srpskim prestonim gradom Prizrenom, Staru Srbiju) i sve to da Bugarskoj.

U tački 2. mog teksta naveo sam istorijski potvrđenu istinu da je Rusija u januaru 1877. godine sa Austrougarskom u Budimpešti zaključila ugovor (Budimpeštansku konvenciju) kojom je Rusija pristala da Austrougarska okupira i upravlja Bosnom i Hercegovinom, što je Austrougarska i učinila, vladajući suvereno ovim prostorom sve do pred kraj 1918. godine. Ove ogoljene činjenice iz mog teksta gospodin Čanković nijednog trenutka nije osporio u svom tekstu, iako i one svjedoče o tome kako nas je Rusija ostavila i prepustila da budemo podanici Austrougarske.

Ni u vezi sa tačkom 3. mog teksta Dane ne spori činjenice koje sam iznio u njoj, da je na prijemu, koji je povodom Oktobarske revolucije organizovao Lenjin u januaru 1918. godine, tadašnji srpski poslanik Miroslav Spalajković, okrenut prema Lenjinu ne više od metar rekao ovom: “Vi ste banditi, sramotite slovenski rod i ja vam pljujem u lice”. Nemoćan i pred ovom činjenicom, za koju sam se u mom tekstu pozvao na relevantan izvor, Dane svoju zabludu upotpunjuje tvrdnjom da je “tada Rusija bila potčinjena SSSR-u”, zaboravljajući, ili ne znajući, da te 1918. godine, kada je Spalajković rekao Lenjinu to što mu je rekao, nije postojao SSSR, jer će SSSR nastati tek 1922. godine.

Tačku 4. mog teksta gospodin Čanković takođe nijednog trenutka ne spori u svom tekstu, a to je činjenica da je za sve vrijeme njenog trajanja Kraljevina SHS, a zatim i Kraljevina Jugoslavija za sovjetsku Kominternu bila navodna velikosrpska tvorevina koju treba rasturiti.

Zanimljivo je da se Dane u svom diskursu nije dotakao činjenica, koje sam iznio u tački 5. mog teksta, da je na početku raspada SFRJ Savjet bezbjednosti UN najprije 30. maja 1992. a zatim i u novembru te iste godine usvojio rezolucije (757 i 787) kojom su Srbima i SR Jugoslaviji uvedene do tada nezapamćene sankcije, koje su ekonomski i u svakom drugom materijalnom, a i duhovnom pogledu, obezglavile i Srbe i Srbiju i SR Jugoslaviju u cjelini, a bogami i Republiku Srpsku. To SB UN ne bi mogao da učini da za sve to svoj glas nije dala Rusija.

Jednako tako gospodin Čanković ne reče ni riječ u svom tekstu o onome što sam napisao u tački 6. mog teksta, o činjenici da je Rusija 1993. godine glasala u SB UN i za rezoluciju kojom je stvoren Haški tribunal, što će imati dalekosežne posljedice protiv Srba i Republike Srpske. A ni te rezolucije ne bi bilo, a time ni Haškog tribunala, da je Rusija uložila veto i samo rekla istinu da SB UN prema Povelji UN nema pravo da osniva takav niti bilo koji drugi tribunal.

Dane ne spori ni to da je SB UN glasom Rusije usvojio i Rezoluciju broj 836 od 4. juna 1993. godine, kako navedoh u tački 7. mog teksta, koja je omogućila vazdušne udare u i oko tadašnjih sigurnih zona u BiH (čitaj po Republici Srpskoj). Nemoćan pred tom činjenicom, Dane u svoje zablude uvodi da nisam u tekstu rekao da je to bombardovanje sproveo NATO. Dane, opštepoznata je činjenica da nas je bombardovao NATO, ali je on to učinio na osnovu navedene rezolucije SB UN za koju je glasala i Rusija. I nije istina, kako Dane pogrešno tumači Rezoluciju broj 836, da ona “ne daje mogućnost NATO-u da izvrši takav neprijateljski čin prema srpskom narodu”. Dane, ne stoji ova tvoja tvrdnja budući da, kako sam naglasio u mom tekstu, a što piše i u Rezoluciji broj 836, SB UN, a to znači i Rusija, su njome odlučili da nas mogu iz vazduha bombardovati ne samo države članice UN, već “i regionalne organizacije ili aranžmani”, a to svojim sadržajem uključuje i NATO, jer je i NATO jedna od takvih organizacija, odnosno aranžmana. Rusija je tada i te kako bila svjesna ovakvog značenja izraza “regionalne organizacije ili aranžmani”, glasajući za Rezoluciju SB UN broj 836.

Ne znam zašto, ali gospodin Čanković u svom tekstu ne reče ni riječ ni o tome da i Rusija po Dejtonskom sporazumu ima pravo da svojim vojnim snagama bude prisutna u BiH, radi očuvanja mira i stabilnosti, ali da to Rusija neće, već je samo kratko vrijeme bila ovdje po završetku rata, a onda je netragom nestala, kako naglasih u tački 8. mog teksta.

Jednako tako Dane se ne dotače na bilo koji način ni činjenice, koju sam istakao u tački 9. mog teksta, da je Rusija u septembru 1997. godine glasala za Bonske zaključke tzv. Savjeta za primjenu mira u BiH, kojima je, suprotno Povelji UN, Ustavu BiH i cjelokupnom Dejtonskom sporazumu, i Rusija bila za to da se desuverenizuje BiH iako je država članica UN i da takvom državom ne upravljaju njene nadležne institucije, već da to može činiti pojedinac zvani visoki predstavnik, kad on tako odluči, to jest kad mu se prohtije. I za sve to nepravo OHR-a Rusija nije glasala samo te 1997. godine, već i više puta nakon togau SB UN kojim je taj organ, kršeći načelo suvereniteta BiH kao države članice UN koje joj pripada prema Povelji UN, u više svojih rezolucija davao podršku takvom protivpravnom vladanju od strane OHR-a nad BiH, kao da je BiH kolonija ili protektorat, a ne suverena država članica UN. O tom nepravu Dane u svojim zabludama o Rusiji ne reče ni riječ u njegovom tekstu.

Najzad, Rusija nam nije pomogla ni kada je NATO izvršio agresiju na SR Jugoslaviju 1999. godine kako sam napisao u posljednjoj, desetoj tački mog teksta od 4. oktobra ove godine. Gospodin Čanković s tim u vezi uvodi u svom tekstu stereotip, prema kojem je Rusija u to vrijeme navodno bila slaba. I ovo je jedna u nizu Danetovih zabluda o Rusiji, pri čemu Dane u toj svojoj zabludi ispušta iz vida činjenicu da je Rusija, na primjer, imala te 1999. godine svoju pomorsku bazu u Vijetnamu. Dakle, može Rusija u Vijetnamu da drži takvu bazu i ratnu opremu, a navodno ne može da 1999. godine odatle svojim ratnim brodovima dođe do morske obale u Crnoj Gori i pomogne u odbrani od agresije na SR Jugoslaviju. Osim toga, Rusija je i u to vrijeme, jednako kao i danas, bila nuklearna velesila, pa stoga ne stoji tvrdnja Čankovića da bi Rusija bila nespremna da se brani ako bi, kako reče Dane, “na nju udario skoro čitav svijet” zato što bi stala u odbranu SR Jugoslavije od agresije NATO-a 1999. godine.

Sve u svemu, tekst Daneta Čankovića o kojem sam ovdje govorio je jedan u nizu onih koji samo dokazuju da se kod nas uvijek nađe dovoljno pojedinaca spremnih da, uprkos brojnim istorijskim činjenicama i dokazima, traže “opravdanje” za izostanak istinske pomoći Rusije nama, iznoseći u svojim zabludama da to Rusija nije mogla jer je navodno bila slaba, ili što ju je vodio ovaj ili onaj lik, odnosno ideologija, te ovo ili ono. Nažalost, sve su to zablude, koje bi da pobjegnu od istine, a to je da nam Rusija kao država, kao državna organizacija, nikada nije stvarno pomogla.

Ova istina nikako ne znači, što se mene tiče, da zbog nje trebamo okrenuti leđa Rusiji i otići na Zapad. Umjesto toga, ova istina je samo to, iznošenje činjenica i dokaza o stvarnom odnosu Rusije prema nama u dosadašnjoj istoriji. I ništa više od toga.

Povezani članci:

Comments (7)

Komentariši

Vaša email adresa neće biti objavljivana. Neophodna polja su označena sa *