Predsjedavajuća vijeća u predmetu Slaven Kovačević protiv BiH, sudija Gabrijela Kučko-Štadlmajer, nije samo glasala suprotno većinskoj odluci ostalih šestoro sudija u tom predmetu, već je onim što je napisala u svom izdvojenom neslažućem mišljenju razotkrila, možda i nesvjesna toga, svu samovolju sa kojom je Evropski sud za ljudska prava postupao u tom predmetu.
Naime, sudija Kučko-Štadlmajer izdvojila je svoje mišljenje, navevši u njemu da se ne slaže s tim što je Evropski sud za ljudska prava prihvatio da uopšte razmatra aplikaciju Kovačevića, iako on prije toga nije iscrpio sve domaće pravne lijekove dostupne u BiH. S tim u vezi ona je sasvim ispravno objasnila da je osnovni uslov koji prethodno mora biti ispunjen za obraćanje Evropskom sudu za ljudska prava to da je podnosilac predstavke prije toga u državi protiv koje se žali iscrpio sve domaće pravne lijekove.
A Slaven Kovačević to nije učinio, zbog čega Evropski sud za ljudska prava nije imao pravo da tu predstavku uopšte uzme u razmatranje, a kamoli da odlučuje po njoj.
Jer, član 35. stav 1. Evropske konvencije o zaštiti ljudskih prava i osnovnih sloboda je u tom pogledu neumoljiv. Naime, tom odredbom Konvencija propisuje da Evropski sud može uzeti u razmatranje predmet tek kada se iscrpe svi domaći pravni lijekovi, prema opštepriznatim pravilima međunarodnog prava i u roku od šest mjeseci od dana kada je donesena konačna odluka od strane domaćeg suda. To je, dakle, norma Konvencije koju ima u vidu i sudija Kučko-Štadlmajer u njenom izdvojenom mišljenju, a ta norma svojim sadržajem ne dopušta odstupanje od nje nikome i ni u jednom slučaju.
E upravo tu normu Konvencije nije poštovalo ostalih šestoro sudija nego su stvorili svoju normu, prema kojoj ako nema izgleda da će podnosilac predstavke prije obraćanja Evropskom sudu uspjeti sa svojim domaćim pravnim lijekovima pred domaćim sudovima, odnosno da ti domaći pravni lijekovi “nisu djelotvorni”, da u tom slučaju navodno može odmah podnijeti predstavku Evropskom sudu, a taj sud može je navodno uzeti u razmatranje i odlučivanje.
Na ovaj način šestoro sudija je grubo prekršilo Evropsku konvenciju, postupajući ne prema pravnim normama iz te Konvencije, već prema svojoj privatnoj normi koju su skrojili za Slavena Kovačevića.
Međutim, nije to i jedina privatna norma ovih šestoro sudija. Pored nje, oni su u istom predmetu izradili još jednu svoju normu, kakve takođe nema u Evropskoj konvenciji, a onda su u meritumu protivpravno presudili po toj svojoj normi, rekavši u stavu 74 obrazloženja svoje većinske odluke da navodno: “74. Čak i ako se sistem etničkog predstavljanja održava u određenoj formi, on TREBA da uključi etničko predstavljanje sa cijele teritorije Države”, misleći time na BiH.
Ovakve norme, ono TREBA, nema ni na jednom mjestu u Evropskoj konvenciji o ljudskim pravima, pa je očigledno da ju je, baš kao i normu da Evropski sud navodno može uzeti u razmatranje predmet ako apelant nema izgleda da prije toga uspije pred domaćim sudovima, skrojilo šestoro sudija za taj predmet.
U tome se, dakle, ogleda sva suština samovolje tih šestoro sudija, a preko njih i samovolje Evropskog suda za ljudska prava.
Komentariši